نیمه پنهان کیهان

نویسنده: سمیرا خطیب زاده

امروز خبر پر کشیدنت را بعد از تحمل درد و رنج آن بیماری سخت شنیدم، درد آور بود و باورنکردنی، نه تنها برای من، که برای همه کسانی که چهره گمنام شما را در پشت تمام کتاب های موسسه پژوهش های کیهان، تمام سطر سطر پاورقی کیهان می شناختند.

هیچ گاه گمان نمیکردم که موضوع یادداشتم خبر رفتن شما باشد.

بدون اغراق، از یاران صدیق و دلسوز نظام بودی. داستان آشنایی من با شما بر می گرد به روزهای سال  86 ، آن روز که نوشته هایم را برای روزنامه فرستادم. گمان نمی کردم که یادداشت هایم برای روزنامه ای که به عنوان محملی برای نویسندگان بزرگی است که برای انقلاب و نظام قلم می زنند، ارزشی داشته باشد.

اما از دفتر شما با من تماس گرفته شد. تا آن روز نمی شناختتمتان. آمدم و نشستم در آن اتاقی که تا سقفش پر از کتاب بود. روی میز شما آن قدر کتاب و روزنامه و مجله های جالب توجه بود که اگر پشتش می نشستید چهره شما معلوم نمی شد. سادگی اتاق شما باور کردنی نبود.

 آمدید اما پشت همان میز ساده هم ننشستید، چرا که خوی پشت میزنشینان را نه در حرف و شعار، که در عمل قبول نداشتنید. تختی که در کنار اتاق کوچک شما بود بیش از همه توجهم را جلب کرد، بعدها فهمیدم که به خاطر کمر درد شدید شما است. دکتر منع کرده  بودند از این که این همه ساعات طولانی را در سر کار باشید و اما شما مگر می توانستید سنگر فرهنگی و جنگ نرم انقلاب را یک لحظه تنها بگذارید. دانستم بعضی مواقع حتی بر روی این تخت کارهای سنگین خود را انجام می دهید.

آن چایی که که با شکر در اتاق شما خوردم را هیچ گاه فراموش نمی کنم و استکان و نعلبکی هایی که بوی سادگی و صمیمیت داشت.

شما بی ییرایه و بی تکلف بودید، اما دنیا دنیا بصیرت و درایت در تک تک جملات و اگر اغراق نکرده باشم، کلمات شما موج میزد. صریح بودید و بی رودربایستی، اما قلم ناقابلم را حمایت کردید. یادداشت هایم را در صفحه 14 و بعد از آن 10 کیهان چاپ کردید، که پر مخاطب ترین صفحه های روزنامه بود. حتما شما از همه جوانانی که در خدمت اهداف نظام و انقلاب، قلم می زدند دفاع می کردید.

تمام اعتبار و موفقیت های کاریم را بدون شک مدیون شما هستم. شما که برایم در عرصه نویسندگی و نوشتن پدری کردید. این نصیحتتان را هیچگاه فراموش نمیکنم که به جوانان امروز که شاید دوران امام خمینی (ره) را خوب درک نکرده باشند همواره توصیه می کردید که خط به خط کتاب «صحیفه نور» و کتاب های شهید مطهری را بخوانند.

می گفتید که بعد ها برای دفاع از اصل این نظام، تک تک جملات امام(ره) نیازتان می شود و امروز که هجم عظیم شبهات را به اصل انقلاب و نظام می بینم و تاکیدات مقام معظم رهبری را بر انقلابیگری و پایبندی به ارزش ها و اصول اولیه انقلاب می شنوم، تیزبینی و دور اندیشی شما برایم بیش از پیش مسجل می شود.

هیچ گاه فراموش نمی کنم که هر وقت می خواستید از حضرت آقا سخن بگویید عبارت «امام خامنه ای» را بکار می بردید و بر این خطاب خود تاکید بسیار داشتید.

بدون شک سرباز گمنام ولایت بودید، شاید خیلی ها شما را بشناسند اما خیلی بیشترها، از همین جبهه انقلاب نشناسندتان و چهره شما را ندیده باشند. اما کیست که نداند شما در حقیقت «نیمه پنهان کیهان» بودید.

شما گمنام بودید و بر گمنامی خود اصرار داشتید. هیچ نوشته ای از شما را ندیدم که نامتان را بر آن نوشته باشید.

مطمئنم که تمام بچه های کیهان پدر مهربان و دلسوزی را از دست داده اند که هیچگاه جایش پر نخواهد شد. شاید امشب بعد از آن همه تحمل درد و رنج، تنها شب آرامش شما باشد. چرا که شب های زیادی را به خاطر دارم که با وجود بیماری سخت تا پاسی از شب بیدار بودید و باور داشتید برای جنگ نرم علیه دشمنان بیدار نظام، لحظه ای غفلت و خواب آلودگی معنا ندارد.

امیدوارم بتوانیم شاگردان خوبی برای استادان بزرگی چون شما و این انقلاب و نظام باشیم.