نویسنده: سمیرا خطیب زاده
دل به دریا می زدید اما قبلش، دلتان را به آسمان ها گره زده بودید. آبی دریا و آبی آسمان پیش چشم شما یکی بود، اصلا تمام رنگ ها برای شما یکی شده بود، حتی رنگ سیاهی آن گور دسته جمعی! چرا که همه رنگ ها برای شما رنگ خدا گرفته بود.
دنیا برای همیشه ثبت کرد که با دستان بسته هم می توان پرواز کرد. پرواز تا بی نهایت!
فکرش هم قلب آدم را پاره پاره می‌کند. در آن نفس‌های آخر چه گفتید و چه خواستید؟! حیف، هیچ خبرنگار و رسانه ای در آن لحظات آنجا نبود، تا عمق رضالت و قساوت بشر و در کنارش، عمق زیبایی کوچ دسته‌جمعی 175 مرغ دریایی عاشق را به تصویر بکشد.
شاید با نفس هایی که به شماره افتاده بود هم «یا حسین » گفتید که روز میلاد سید و سرورشهیدان مولا حسین(علیه السلام) پرده از مظلومیتتان برداشته شد. اگر شما نبودید عیار مردی و مردانگی برای همیشه پنهان می‌ماند، آمدید تا یاد آوریمان کنید چگونه زیستن را.
