نویسنده: سمیرا خطیب زاده
" آنتونی پارسونز"1 آخرین سفیر انگلیس در زمان رژیم شاهنشاهی ایران در خاطرات خود مینویسد: «رژیم پهلوی بر دو بنیاد اصلی قدرت استوار بود، که عبارتند از: ارتش و ساواک »
این اعتراف سفیر انگلیس به عنوان نماینده کشوری که حامی سرسخت رژیم پهلوی بود، بخوبی نشانگر این مطلب است که مردم هیچ جایگاه و نقشی در دوران خفقانآور رژیم پهلوی نداشتند و حکومت شاه نیز هیچ اتکایی به قدرت و حمایت مردم نداشت. اما با روییدن نهال انقلاب اسلامی در ایران بود که این رویکرد حقارتآمیز، جای خود را به امواج خروشان همکاری و همدلی مردم با نظام اسلامی داد و این سیاست و بینش نادرست دوران پهلوی پایان یافت .
هنوز دو ماه از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی نگذشته بود که 98 درصد از مردم ایران در همه پرسی، به حکومت اسلامی رأی مثبت دادند و آن را برگزیدند. این حرکت اولین و بیسابقهترین شکل حضور مردم برای تعیین حکومت بود و پیش از این، چنین حضور گستردهای سابقه نداشت. بدین ترتیب نقش تعیین کننده مردم از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی رقم خورد. اما آیا صرف حضور و حمایت مردم از انقلاب تضمین کنندهی بقاء و تداوم آن است و یا حضور و دفاع هوشمندانه و با بصیرت است که میتواند نقش اساسی و محوری داشته باشد؟!