نویسنده: سمیرا خطیب زاده
کاهش جمعیت و تحدید نسل موضوعی که از چند سال گذشته به یکی از دغدغه های اصلی مقام معظم رهبری در حوزه خانواده تبدیل شد، زنگ خطری که هوشیارانه به صدا در آمد و بسیاری از کارشناسان جمعیت شناسی و جامعه شناسی را به پای کار کشاند.
درست پاییز سال 1391 بود که مقام معظم رهبری در سفری که به استان خراسان شمالی داشتند مساله افزایش جمعیت را به طور صریح با مردم در میان گذاشتند و این مسأله را از جلسات رسمی با مسئولان مختلف، به میان اقشار مردم نیز سرایت دادند. در بیانات ایشان آمده بود: « یکى از مهمترین موجودى هاى با ارزش ما، همین نسل جوانِ تحصیلکرده است. نسل جوان تحصیلکرده، هم شجاعت دارد، هم امید دارد، هم نشاط و تحرک دارد. من همین جا در داخل پرانتز عرض بکنم؛ یکى از خطاهائى که خود ما کردیم - بنده خودم هم در این خطا سهیمم - این مسأله تحدید نسل از اواسط دهه 70 به این طرف باید متوقف می شد. البته اولى که سیاست تحدید نسل اتخاذ شد، خوب بود، لازم بود، لیکن از اواسط دهه 70 باید متوقف می شد. این را متوقف نکردیم؛ این اشتباه بود. عرض کردم؛ مسئولین کشور در این اشتباه سهیمند، خود بنده حقیر هم در این اشتباه سهیمم. این را خداى متعال و تاریخ باید بر ما ببخشد. نسل جوان را باید حفظ کرد. با این روند کنونى اگر ما پیش برویم -من چندى پیش هم در ماه رمضان در سخنرانى گفتم - کشور پیر خواهد شد. خانواده ها، جوانها باید تولید مثل را زیاد کنند؛ نسل را افزایش دهند. این محدود کردن فرزندان در خانه ها، به این شکلى که امروز هست، خطاست. این نسل جوانى که امروز ما داریم، اگر در ده سال آینده، بیست سال آینده و در دوره ها و مرحله هاى آینده این کشور بتوانیم آن را حفظ کنیم، همه مشکلات کشور را اینها حل می کنند؛ با آن آمادگى، با آن نشاط، با آن شوقى که در نسل جوان هست، و با استعدادى که در ایرانى وجود دارد. پس ما مشکل اساسى براى پیشرفت نداریم»(1)
