سلحشور سینمای ایران

نویسنده: سمیرا خطیب زاده

یک سال از درگذشت «فرج الله سلحشور» کارگردان متعهد و نام آشنای سینمای ایران گذشت. کارگردانی که آثارش شهرتی جهانی یافت و توانست نقش بسزایی در معرفی سوره های قرآنی و شخصیت های مطرح آن داشته باشد. بدون شک بسیاری از نسل جوان و نوجوان کشورِ ما، با فیلم ها و سریال های سلحشور، شخصیت یوسف پیامبر(ص)، حضرت ایوب(ص) و اصحاب کهف را شناختند.
 فرج الله سلحشور کار را از بازیگری و چهره پردازی شروع کرد و سرانجام به نویسندگی و کارگردانی نیز به پایان رساند. فعالیت هنری اش را با بازی در فیلم توبه نصوح (۱۳۶۱) آغاز کرد. سلحشور بارها در زمان حیاتش به خاطر آثار فاخر و ارزشمند مورد تقدیر رهبر معظم انقلاب قرار گرفت و تحت عنوان تجلی «اراده ملی» از وی تقدیر به عمل آمد.
 اما آنچه فرج الله سلحشور را «سلحشور ایران» کرد و از وی کارگردانی متفاوت در عرصه فیلم و سینمای ایران ساخت آن بود که سلحشور کارگردانی بود که 25 سال نماز شبش ترک نشد و معتقد بود فیلمنامه ای که در سحر نوشته شود آثار معنوی بسیار دارد.
 خواهر فرج الله سلحشور حالات برادر را این گونه توصیف می کند: « اراده قوی و محکمی داشت در موقعیت هایی که فیلمنامه های خود را می نوشتند تا پاسی از نیمه شب بیدار می نشستند. برادرم در خصوص حال و هوای خودش هنگام نوشتن فیلمنامه ها ( که بیشتر هم داستان های قرآنی بود) می گفت: «من نیمه شب التماس می کنم به خدا، قرآن را بغل می کنم، گریه می کنم و از خدا می خواهم که به من توان بدهد که بتوانم بیدار بمانم و فیلمنامه را بنویسم» یادم هست که مدتی تمرین می کردند تا عادت بیدار ماندن و نوشتن در شب را برای خودشان به وجود بیاورند و این مسیر را ادامه دهند.»
 بدون شک این خصلت ها از دوران کودکی و نوجوانی در فرج الله سلحشور درونی و نهادینه شد، آنجا که وقتی نوجوانی 12-10 ساله بود، به جلسات آموزش قرآن و روضه می رفت، دسته عزاداری راه می انداخت و خودش هم مداح همان هیئت می شد.
سلحشور روح انقلابی بودن و انقلابی ماندن را در سینه سینمای ایران دمید و تا آخرین لحظات زندگی بر پای این عقیده استوار بود، آنجا که حتی در روزهای سخت بیماری گفت: « من طرفدار سینمای اسلامی ام و نه این سینمایی که وجود دارد. اگر انرژی مان را برای تجلی و ظهور سینمای اسلامی بگذاریم یقینا بخش اعظمی از انقلاب را احیا کرده ایم. اگر کسی دنبال دنیا و نشان دادن خودش است این سینمای اسلامی، انقلابی و جنگی ما نیست. فرقی نمی کند چه سینما، چه تئاتر و چه تلویزیون».
 فرج الله سلحشور اصرار داشت که ساده زیست باشد و ساده زیست بماند، تا همین اواخر زندگی حتی یک دست مبل هم در خانه نداشت و سرانجام به خاطر کسالت و ملاقات شوندگانی که از علما و گاها با سن بالابه منزلشان رفت و آمد می کردند، یک دست مبل ساده تهیه کرد. پیرو این جمله امام خمینی(ره) بود که فرموده بودند: «کسی که فکر می کند، مبارزه با زندگی مرفه و مجلل جمع می شود، آب در هاون می کوبد.»
فرج الله سلحشور، سرانجام پس از ماه ها تحمل درد و رنج بیماری در هشتم اسفند ماه سال گذشته به دیدار محبوبش شتافت. بیماری این کارگردان متعهد شائبه «ترور بیولوژیک» را داشته است. تا آنجا که یکی از مقامات رسمی از احتمال مسمومیت مرحوم سلحشور توسط سرویس های اطلاعاتی بیگانه سخن گفت. فوت مرحوم سلحشور به هر دلیلی که باشد، تلاش و ارزش های خالصانه این هنرمند متعهد در پیشگاه خداوند ماجور و کمتر از شهادت نیست. در بخشی از پیام تسلیت مقام معظم رهبری در پی درگذشت مرحوم سلحشور آمده است: « آثار پر آوازه و ماندگار این هنرمند با ایمان که مرزهای کشور را درنوردیده و مایه آبرو و اعتبار هنر سینمای ایران در چشم ملت های دیگر کشورها گشت، بی گمان در شمار حسنات بازمانده از وی و موجب اجر الهی و نام نیک مردمی ایشان خواهد بود ان شاء الله.»

پی نوشت:این مطلب در تاریخ 8 اسفند ماه 1395 در روزنامه کیهان و بسیاری از سایت های دیگر کار شده است