نویسنده: سمیرا خطیب زاده
تنها 18 ماه از زندگی معصومانه‌اش گذشته بود، "علی سعد دوابشه" را می‌گویم، همان نوزاد بیگناه فلسطینی که در آتش کینه رژیم صهیونیستی زنده زنده سوخت. رژیمی که من بعد باید به همراه صفت کودک‌کشی، کودک‌سوزی را نیز به یدک بکشد.
شهرک‌نشین‌های صهیونیستی بعد از آن خانه‌شان را ویران و پدر و مادرش را هم به شدت زخمی کردند. تازه بعد از آن رفتند سراغ خانه همسایه و آنجا را نیز در آتش سوزاندند.
سنگ هم اگر صدای ناله این طفل را می شنید آب می شد و آتش را خاموش می‌کرد، دل این جماعت بی‌رحم، از سنگ هم سنگ‌تر است!
اینان از نسل حرمله‌اند، با آتش رفاقت دیرینه‌ای دارند، دیروز با تیر سه شعبه بر گلوی پسر، دل پدر را آتش زدند و امروز آتش می زنند خانه و کاشانه مظلومان فلسطینی را، آتش می زنند طفل شیرخواره را !!
بگذار "علی سعد دوابشه" بعد از آن زجر دنیایی آرام بخوابد، بگذار بخوابد، شاید این تنها خواب شیرینش، در این 18 ماهه زندگی باشد. در تقویم سراسر درد و رنجِ زندگیش، مارش بلدوزرهای غاصب، لرزش دیوارِ خانه ها هنگام فرو ریختن، ضجه و فریاد مادران تنها صدای آشنایی است که طفل شیرخوار فلسطینی، روزش را با آن آغاز کرده است.
راستی مدعیان حقوق بشر کجایند؟! چرا دوباره در بوق و کرنا نمی‌کنند و درباره نقض حقوق بشر بیانیه نمی‌دهند و جلسه شورای امنیت تشکیل نمی‌دهند؟! آیا به زعم آنان طفل 18 ماهه بشر نبود؟!
اما روزگار بر همین منوال نمی‌ماند، به یقین آتش خشم مسلمانان دودمانشان را خواهد سوزاند! و آتش خشم خداوند از آن هم بالاتر است!
پی نوشت: این مطلب،در روز 13 تیر 1394 در روزنامه کیهان چاپ شده است.
