«ویترین»، مسابقه ای که استعداد ایرانیان را به حرکات موزون تنزل داد!/جای خالی نظارت بر «شبکه نمایش خانگی»

نویسنده: سمیرا خطیب زاده

«شبکه نمایش خانگی»، موضوعی که امروزه به یکی از دغدغه های فرهنگی دلسوزان و کارشناسان فرهنگی جامعه ما تبدیل شده است و نارضایتی و ابراز نگرانی بسیاری از خانواده ها را نیز به دنبال داشته است.

هرچند سال ها از آغاز به کار شبکه نمایش خانگی در ایران می گذرد، اما این رسانه همچنان در مرحله آزمون و خطا قرار دارد و نتوانسته مخاطب ثابتی برای خود به دست آورد. کیفیت پایین آثار در زمینه ساخت، موضوع و محتوای نامناسب، از جمله دلایلی است که سبب شده مخاطب به آثار تولید شده در شبکه نمایش خانگی کمتر اعتماد کند.

فیلم هایی که گاه و بیگاه در شبکه نمایش خانگی مجوز پخش می گیرد، اما ابتدا تا انتهای فیلم، نه تنها کوچکترین سنخیتی با فرهنگ ایرانی _ اسلامی ما ندارد؛ بلکه در بسیاری از موارد، ارزش های اسلامی و شئون مقدس خانواده را به تمسخر و استهزاء گرفته است!

این که چنین فیلم هایی با محتوای و مضامین بعضا غیر اخلاقی و سخیف، چگونه از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز پخش گرفته اند علامت سوال بزرگی است که باید مسئولین امر بدان پاسخگو باشند؟!

بی جهت نیست که مقام معظم رهبری در رصد مسایل فرهنگی کشور تعبیر به «ولنگاری فرهنگی» می کنند. تعبیری که حکایت تلخ عدم نظارت درست متولیان و مسئولان امور فرهنگی بر حوزه فرهنگ را با قاطعیت هر چه تمام تر نشان می دهد.

براستی پخش فیلم هایی که به لحاظ مضمون و محتوا، استانداردهای کیفیتی و ... در سطح بسیار نازلی قرار دارد چه توجیه عقلی و منطقی دارد؟!

اما چندی پیش در شبکه نمایش خانگی کشور شاهد عرضه و پخش مسابقه ای با نام «ویترین» بودیم. مسابقه ای که به قول خودش، در صدد کشف استعدادهای ایرانیان بود. این بهانه، تبدیل به برگزاری مسابقه رقصی شده بود که به صورت کاملا وقیحانه زمینه ای را برای رقابت رقصنده ها فراهم می کرد و بواسطه چنین رقابتی می خواست توجه مخاطبان را جذب کند!

 اما پشت پرده چنین برنامه ای چه کسانی قرار داشتند؟ گویا علی عطشانی یکی از تهیه‌کنندگان این مسابقه است و جواد یحیوی مجری ممنوع التصویر نیز اجرای این مسابقه را بر عهده دارد. دو بازیگر دیگر هم در پشت صحنه به گپ و گفت با شرکت‌کنندگان در مسابقه می‌پردازند.

 اینکه چرا چنین سبک و سیاقی برای اجرای مسابقه در نظر گرفته شده، سوالی است که پاسخ آن را باید در الگوگیری بی هدف و منفعلانه از برنامه های شبکه های ماهواره ای جستجو کرد.

متاسفانه برخی تولید کنندگان رسانه ای کشور ما به جای تکیه بر خلاقیت و هنر ایرانی و استفاده از توانمندی های داخلی که با فرهنگ ایرانی _ اسلامی ما سنخیت بیشتری دارد، چشم و گوش بسته، الگوهای شبکه های ماهواره ای را در کشور پیاده می کنند.

بعد از کپی‌برداری برخی برنامه‌های تلویزیونی از یک خواننده‌یابی به سبک شبکه‌های ماهواره‌ای حالا دست‌اندرکاران شبکه خانگی هم وارد این فضا شده‌اند و البته برای آنکه تنور رقابت‌شان داغ‌تر شود، فقط به کشف استعدادها در زمینه صدا نمی‌پردازند و همه جور شرکت‌کننده‌ای در مسابقه حاضر می‌شود؛ از علاقه‌مندان خوانندگی گرفته تا علاقه‌مندان اجرای استندآپ کمدی تا توانمندان در عرصه تقلید صدا.

یکی از بخش‌های این مسابقه هم کشف استعداد در عرصه حرکات موزون یا همان رقص است! جالب است که روی جلد مسابقه ویترین فقط نوشته شده «کشف استعداد ایرانی» و درباره زمینه‌های کشف استعداد چیزی نیامده است. این محصول که با مجوز ارشاد در شبکه خانگی توزیع شده یک آیتم خود را به کشف مستعدان حرکات موزون اختصاص داده و در قسمت ابتدایی هم بیشتر از پنج دقیقه از مسابقه به هنرنمایی یک گروه رقص چهار نفره اختصاص دارد.

جای بسی تاسف است که کشف استعداد میلیون ها ایرانی فقط و فقط باید در حرکات سخیفی همچون رقص خلاصه شود و سایر توانمندی های ایرانیان از نگاه مسئولان و تولید کنندگان برنامه، اینچنین مغفول بماند!

بار دیگر بر این نکته مهم و اساسی تاکید می شود که تا زمانی که مسئولان وزارت ارشاد چشم خود را بر اینچنین  ولنگاری فرهنگی  در عرصه  شبکه نمایش خانگی بسته اند و همچنان بر بی قیدی فرهنگی دم می زنند، نمی توان امید چندانی به بهبود وضعیت فرهنگ در جامعه داشت، چرا که نظارت درست و سنجیده اولین قدم در این مسیر دشوار است.