نویسنده: سمیرا خطیب زاده
قبل نوشت:این مطلب به بهانه 12 تیر سالروز حمله ناوگان آمریکایی به هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی
ایران، نوشته شده است.
مسافران، با قلبی آرام و مطمئن، دل به فضا می سپارند و در سکوتی پر معنا، به مقصد می اندیشند.
کسی چه می داند، در پس این آرامش، چه توفان سهمگینی کمین کرده است؟!
کسی چه می داند مرزهای کینه توزی دشمن، تا کجا امتداد یافته است؟!
همه چیز در یک لحظه، اتفاق می افتد؛ اما همان یک لحظه است که برای سالهای سال روایتگر افول انسانیت می شود و برای همیشه در تاریخ جاودان می ماند.
همان یک لحظه است که انسانیت را برای تمام عمر شرمنده می کند!
زندگی های ناتمام انسان هایی مظلوم و بی گناه را تکه تکه بر آب شناور می سازد و جهانی را به سوگ شرف و اخلاق می نشاند.
از شما می گویم، مسافران پرواز شصت و هفت!
از شما می گویم که شعله های خشم و نفرت دشمنان، آفتاب چشمانتان را به خاموشی کشاند.
از شما دویست و نود و یک ماهی در خون شناور، که در آغوش ساحل جزیره «هنگام»، ناهنگام و برای همیشه به خواب رفتید.
بی تابی بر جنازه های سوخته موج می زند. ماهی ها برای صورت سوخته دخترک مسافر این پرواز، گریه می کنند؛ زمزمه «بِأیِّ ذنبٍ قُتلت» ، هم پای نسیم، در مویه امواج پراکنده می شود.
بوی مرگ، تیراژ روزنامه ها را بالا می برد. مسافران، نرسیده پیاده می شوند. خبر پرنده های سوخته ، تیتر درشت روزنامه های آن سوی آب ها می شود.
عکاس ها از آن سوی آب ها، شتابان می آیند تا شاید با ثبت این همه بدن های سوخته، بزرگ ترین جایزه سال نصیبشان شود، شاید جایزه عکس مجله تایمز، مدال افتخارشان شود، مثل مدال افتخار ژنرال مست امریکایی!
مدال قتل عامِ مسافران بی گناه هواپیما، بر سینه ژنرال برق می زند ؛ مدال افتخاری که بوی مرگ می دهد، مدالی که بوی جنازه های سوخته می دهد، مدالی که بوی الکل های تند امریکایی را می دهد.
وقتی قانون هایی بین المللی، پشت خروارها غبار، رنگ فراموشی گرفته اند، وقتی دنیا نمی خواهد واقعیت ها را ببیند وقتی... .
نفرین بر شما که دستانتان، بر پیانوهای بشر دوستی، نت دموکراسی می نوازد؛ اما جانتان، جز به کشتار و ناجوانمردی فرمان نمی دهد. نفرین بر شما که حرمت انسان را با بسته های دلار، محاسبه کرده اید!
لاوان می گرید، کیش ضجه می زند، صدای هق هق قشم خلیج فارس را دیوانه کرده است. خون کبوترهای سوخته، خلیج فارس را هم رنگ دریای سرخ کرده است. ابرها گریه می کنند. دریا گریه می کند. نخل ها گریه می کنند. اینجا، هیچ چیز عادی نیست؛ از دریا بگیر تا حال ژنرال های امریکایی.
اما در پی این جنایت، مدعیان دموکراسی که فریاد حقوق بشرشان گوش جهانیان را کر کرده است فقط دو قطعنامه صادر کردند!
و با یک ابراز همدردی، یک اظهار تاسف، همه چیز را تمام کردند!
حادثه بزرگ بود و تلخ، همه روزنامه ها را پر کرده بود اما دنیا فقط سکوت کرد!
خبر، دهان به دهان چرخید؛ اما دنیا فقط سکوت کرد؛ خلیج فارس هم سال هاست در سکوت خودش می گرید؛ سکوتی که در خنده های مستانه فرمانده جنایتکار آمریکایی، غرق می شود.
مسافران مظلوم رفتند و ما هرساله 12 تیر ماه در احیای غربت شان، به مرور آن حادثه می نشینیم؛ باشد که روزی، مدعیان حقوق بشر، سنگینی گناه خود را باور کنند که در آن صورت، جهان روی آرامش را خواهد دید.
پرنده ها ماهی شدند؛ این، سوزناک ترین خبر سال بود که خلیج فارس را دیوانه کرد. تنگه هرمز، ساعت ها خون گریه کرد. این بار، سوغات بازارهای تزئینی دبی، جنازه های سوخته بود.
در دنیای اینها، تمام کبوتران، تروریستند؛ این را تمام کلمات می دانند. روزنامه ها همیشه خبر داغ می خواهند؛ چه خبری داغ تر از جنازه های سوخته بر دامن خلیج فارس! همیشه خبری مظلومانه وجود دارد که دنیا را بلرزاند و کوه ها را بگریاند؛ همیشه خبری هست... .
پی نوشت: این مطلب،در روز 12تیر1392 در روزنامه کیهان به چاپ رسیده است و در سایت هایی چون تی نیوز و... نیز کارشده است.
